Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Η ΔΕΗ ΚΑΙ ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ


Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Η διαχείριση της αβεβαιότητας στην Ελλάδα

Δημήτρης Γιαννακόπουλος, διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Επιτέλους εισήλθαμε για τα καλά στην ευλογημένη φάση της αβεβαιότητας! Η σταθερότητα στη δομή των συστημάτων αντανακλά την απόλυτη κυριαρχία ενός ηγεμονικού μοντέλου.
Η μεταπολιτευτική σταθερότητα συνδέεται απολύτως με την επικράτηση του δικομματισμού, της διαπλοκής και του καταναλωτικού ευδαιμονισμού, με κύριο χαρακτηριστικό την ενίσχυση και διεύρυνση των πελατειακών σχέσεων σε όλα τα επίπεδα. Αυτό το μοντέλο ηγεμονίας αποθέωσε τον κομματισμό, τον συντεχνιασμό και την ιστορικά πακτωμένη πατρωνία στον τόπο μας, σε συνδυασμό με την υποχώρηση της πολιτικής στο όνομα του τεχνοκρατισμού και ενός οικονομισμού, που πεισματικά αγνόησε την παραγωγική ανάπτυξη, την παιδεία και την ανταγωνιστική διάρθρωση της οικονομίας. Το δημόσιο χρέος αυξανόταν με πολύ ταχύτερους ρυθμούς από το ΑΕΠ, προδίδοντας ότι είχε δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη «τάξη» η οποία συστηματικά έβγαζε το χρήμα από τις ροές της πραγματικής οικονομίας και ότι η χώρα βάδιζε ολοταχώς προς χρεοκοπία. Ναι, αλλά οι χώρες της ευρωζώνης δεν χρεοκοπούν, λέγανε αυτοί που υπεξαιρούσαν τον πλούτο της ελληνικής κοινωνίας και τα φερέφωνα τους στο κοινοβούλιο ή στα ΜΜΕ. Εμάς μας κυρίευε το άγχος, βλέποντας ότι η πορεία είναι αδιέξοδη και καταστροφική, ενώ σύσσωμη η κυρίαρχη πολιτική τάξη (πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού, μεγαλοεπιχειρηματίες και παράγοντες των ΜΜΕ) μας ειρωνεύονταν, κατηγορώντας μας για κινδυνολογία, σεναριολογία και μιζέρια. Η οργανωμένη αριστερά δυστυχώς, ούτε εκείνη καταλάβαινε που βαδίζουμε, καθώς εγκλωβισμένη στον δογματισμό της, δεν ενδιαφερόταν να αναλύσει την ημεδαπή πραγματικότητα στο πλαίσιο της ΕΕ και σε εκείνο της νέας παγκοσμιοποίησης. Αυτοπεριορίστηκε λοιπόν στον αγώνα εναντίον του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων, που έθιγαν την κοινωνική και ατομική υπόσταση του εργαζομένου (εργασιασμός), μέσω διαδοχικών προγραμμάτων λιτότητας και άλλων νεοφιλελεύθερων μέτρων οικονομικής πολιτικής. Στην Ελλάδα κατασκευάστηκε ένας μύθος εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης που εκφράστηκε σημειολογικά με την Ολυμπιάδα. Ως σύμβολο του ελληνικού ευδαιμονισμού, το καθεστώς επέλεξε το ευρώ. Το ευρώ με άλλα λόγια, συμβόλιζε την σταθερότητα του καθεστώτος και υπαινισσόταν την διαρκή ανάπτυξη και ευημερία για μια κοινωνία η οποία είχε εισέλθει στο κλαμπ των πλουσίων χωρών του κόσμου. Μια και το καθεστώς κατασκεύασε αυτόν τον μύθο της ισχυρής Ελλάδας, με δικά μας έξοδα ασφαλώς (τον πλούτο του ελληνικού λαού, το χρέος του), προσκάλεσε και τον υπόλοιπο κόσμο να ζήσει τον δικό του μύθο στην Ελλάδα. Το σχετικό μήνυμα μπορεί να μην ερέθισε τους εύπορους του κόσμου αυτού, έπιασε όμως τόπο στους κατατρεγμένους, σε όσους ονειρεύονταν μια αξιοπρεπέστερη ζωή, αλλά και στους άπληστους και μαφιόζους της Δύσης και της Ανατολής. Η χώρα μας καλείται σήμερα με την φτωχοποίησή της και την πολλαπλή υποβάθμισή της, να εξοφλήσει το γραμμάτιο της δήθεν ισχυρής Ελλάδας. Η φούσκα του μύθου πάνω στον οποίο δομήθηκε η σταθερότητα του καθεστώτος έσκασε, αλλά οι διαχειριστές του συστήματος προσπαθούν απεγνωσμένα να αποφύγουν να συνειδητοποιήσει ο λαός την πραγματικότητα για να μην εξαφανιστούν κι αυτοί μαζί με τον μύθο τους. Με θεσμικούς όρους ο μύθος της ισχυρής Ελλάδας συνδύασε τη διεύρυνση του πελατειακού κράτους σε ένα οικονομικό περιβάλλον που χαρακτηριζόταν από απελευθέρωση των αγορών, ιδιωτικοποιήσεις και αντιπληθωριστικές πολιτικές στο πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας, που θεωρητικά εξυπηρετούσαν τον στόχο της μακροοικονομικής σταθερότητας. Το μίγμα ήταν εκρηκτικό και είχε σαν αποτέλεσμα το σκάσιμο της φούσκας, όταν πλέον η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση ήρθε να ταράξει σκοπίμως το δημοσιονομικό πρότυπο της ευρωζώνης, οδηγώντας στον ουσιαστικό αποκλεισμό της Ελλάδας από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές πηγές δανεισμού (πτώχευση). Προφανώς η ελληνική κρίση συνδέεται απολύτως με την κρίση στην ευρωζώνη και την κρίση της παγκοσμιοποίησης, που έχει οδηγήσει σε βαθύτερες σκέψεις νομισματικού και ευρύτερα οικονομικού χαρακτήρα, οι οποίες εν τέλει αμφισβητούν την ίδια την θεσμική οργάνωση και το ηγεμονικό μοντέλο της διεθνούς πολιτικής. Παρόλα αυτά, η ελληνική φούσκα εμφανίζει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία, εάν παραβλεφθούν, είναι βέβαιο ότι θα εγκλωβίσουν την χώρα σ’ ένα χρόνιο αδιέξοδο με ανυπολόγιστες συνέπειες εθνικού χαρακτήρα. Στην Ελλάδα δεν είναι απλώς ότι η ευημερία κτίστηκε με δανεικά -παντού στον κόσμο κάπως έτσι κατασκευάζεται -είναι ότι ποτέ δεν δομήθηκε σε σταθερά θεσμικά θεμέλια με την ευρύτερη έννοια. Δεν συνδυάστηκε, δηλαδή, με ουσιαστικό εκδημοκρατισμό, με αποτέλεσμα να μην εμφανίζει βαθύτερα βιωματικά χαρακτηριστικά μεταξύ των Ελλήνων. Ήταν σα να προέκυψε ως «δώρο» και όχι ως μία επίπονη και καλοδομημένη κοινωνική διαδικασία. Το αποτέλεσμα είναι, ο μύθος να μοιάζει περισσότερο με όνειρο παρά με μια πακτωμένη στην κοινωνική συνείδηση πραγματικότητα, που συνδυάζεται άρρηκτα με την εξέλιξη του ελληνικού έθνους ως imagined community, ασφαλώς. Καμία σημασία δεν έχει εάν κάποιοι θεωρούν ότι αξίζαμε αυτό το «δώρο», ή ότι μας το όφειλαν (άρα δεν ήταν δώρο, αλλά χρωστούμενο), ή ότι το «δώρο» αποτελούσε κάποιο είδος αντιπαροχής για την μερική απώλεια της εθνικής κυριαρχίας με την ένταξη στην ΕΕ και την ευρωζώνη. Το κρίσιμο είναι ότι το πολιτικό σύστημα και το πελατειακό κράτος που βρίσκεται πίσω από αυτό, φρόντισαν να ξεκόψουν την ανάπτυξη από τις κοινωνικές/παραγωγικές σχέσεις και να την τοποθετήσουν αποκλειστικά στο πλαίσιο της αγοράς. Και αυτό, ενώ το κράτος παρέμενε απολύτως αναξιόπιστο σε πολλούς τομείς που συνιστούν τη λεγόμενη κοινωνική πρόνοια. Η κλιμάκωση στην αναξιοπιστία των προϋπολογισμών της Ελλάδας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το αποκορύφωμα είναι οι δύο τελευταίοι προϋπολογισμοί. Ο προϋπολογισμός του 2010 αποτέλεσε φενάκη. Όχι μόνον δεν εφαρμόστηκε, αλλά μετά από σειρά τροποποιήσεων, κατέληξε να αντικατασταθεί στην πραγματικότητα και αντισυνταγματικά με το νόμο 3845/10, με τον οποίο επικυρώθηκε το μνημόνιο. Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου δεν μπήκε καν στον κόπο να συντάξει διορθωτικό προϋπολογισμό, καταστρατηγώντας κάθε έννοια δημοκρατικής αξιοπιστίας. Αγωνίζεται δήθεν για να κτίσει ένα αξιόπιστο προφίλ στο εξωτερικό, ενώ στο εσωτερικό εμφανίζεται ως η πλέον αναξιόπιστη κυβέρνηση μετά τον πόλεμο. Πώς γίνεται να κτίσεις διεθνή αξιοπιστία δίχως πολιτική φερεγγυότητα στο εσωτερικό, μόνον αυτοί που δημιούργησαν την φούσκα του ελληνικού μύθου θα μπορούσαν να εξηγήσουν. Δίχως ένα πλαίσιο βεβαιοτήτων καμία απολύτως κοινωνία δεν μπορεί να αναπτυχθεί. Η πολιτική τάξη της Ελλάδας κατασκεύασε απολύτως πλαστές βεβαιότητες για να καρπωθεί η ίδια οφέλη και να θεμελιώσει την κυριαρχία της, επιδεικνύοντας αλήτικο καιροσκοπισμό. Η σημερινή αβεβαιότητα θα μπορούσε να αποτελέσει μια μοναδική ευκαιρία για όλους τους Έλληνες, ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι το πλαίσιο βεβαιοτήτων που με ιδιαίτερη επιμέλεια δόμησε το καθεστώς, αποτέλεσε την κινούμενη άμμο μέσα στην οποία βουλιάζουν τα δύο τρίτα του πληθυσμού. Η χώρα, για να βγει από την κρίση, χρειάζεται μία απολύτως φρέσκια ηγεσία που θα διαχειριστεί την συγκυριακή αβεβαιότητα μέσω μιας εναλλακτικής, ασφαλώς, ηγεμονικής δομής, ώστε να υπάρξει η πιθανότητα να σχηματιστεί ένα νέο πλαίσιο βεβαιοτήτων, που θα συνιστούν την ρεαλιστική βάση πάνω στην οποία θα κτιστούν νέες, δημοκρατικές αυτήν την φορά, εξουσιαστικές σχέσεις και νέες κοινωνικο-οικονομικές σχέσεις οι οποίες θα κατατείνουν στην παραγωγική και πολιτειακή αναδιοργάνωση της χώρας. Η Ελλάδα πρέπει να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί, αν οι πολίτες της δεν φροντίσουν να απαλλαγεί από την πολιτική τάξη που έδωσε τη συγκεκριμένη μορφή στην κρίση που βιώνουμε όλοι, για να περισωθεί αποκλειστικά αυτή και οι ξένοι συνεργάτες της. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο ελληνικός λαός «προδόθηκε» από την ηγεσία του, όπως και να το δεις. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να στηθούν «λαϊκά δικαστήρια». Η μορφή της «προδοσίας» είναι βαθύτατα πολιτική και πολιτισμική και απαιτεί μια εντελώς διαφορετική πολιτισμική και πολιτική προσέγγιση. Η χώρα, για να προχωρήσει, δεν έχει ανάγκη τον δικαστή, αλλά τον πολιτικό που δεν το παίζει εισαγγελέας ή τηλεπαρουσιαστής. Η δημοκρατία δεν μπορεί να αναπτυχθεί σ’ ένα περιβάλλον αγανάκτησης. Θέλει πολιτική ωριμότητα και εντιμότητα και λαϊκή αποφασιστικότητα. Με δυο λόγια, απαιτεί ένα νέο πολιτικό ήθος και ένα λαό αποφασισμένο να χειραφετηθεί, αναδομώντας την εθνική του ταυτότητα.

Λέξη για τα σκάνδαλα

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ pantelak@ enet.gr
Ηταν δέκα μήνες πριν, όταν ο Γ. Παπακωνσταντίνου έλεγε από το βήμα της Βουλής: «Οποτε βρίσκομαι στις Βρυξέλλες, οι συνάδελφοί μου υπουργοί μού θέτουν διαρκώς το ερώημα: «Δεν πρέπει κάποιος να πάει φυλακή;»».
Είναι πολύ πιθανό, αν και τώρα βρισκόταν ο Ελληνας υπουργός στις Βρυξέλλες, να δεχόταν το ίδιο ακριβώς ερώτημα από τους Ευρωπαίους συναδέλφους του. Αλλωστε, δεν έχει απαντηθεί, παρότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στη διακυβέρνηση της χώρας για περισσότερο από έναν χρόνο.
Η ατιμωρησία για πολιτικά ή ποινικά εγκλήματα από πολιτικούς, που τείνει να μετατραπεί σε διαχρονικό φαινόμενο, είναι σίγουρο πως προκαλεί τους πολίτες. Οταν, ωστόσο, συμβαίνει σε μια περίοδο που οι πολίτες, σχεδόν στο σύνολό τους, γεύονται πρωτοφανή μέτρα δραστικής μείωσης του βιοτικού τους επιπέδου, τότε οι πολίτες δεν προκαλούνται απλά, αλλά εξαγριώνονται. Και δικαίως.
Ολα δείχνουν πως η κυβέρνηση δεν επιθυμεί να καθίσει στο σκαμνί κανέναν από τους υπεύθυνους δεκάδων σκανδάλων που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Κάποιοι εντάσσουν τη στάση αυτή στη γνωστή λογική του συμψηφισμού, που ακολουθείται εδώ και αρκετά χρόνια. Αν δεν ισχύει αυτό, τότε η κυβέρνηση θα πρέπει να εξηγήσει γιατί δεν προωθεί διαδικασίες απόδοσης ευθυνών, όπως αυτή της εξεταστικής επιτροπής για την Οικονομία.
Γιατί, αν δεν δώσει εξηγήσεις -και μάλιστα επαρκείς- δύσκολα θ' αποφύγει την κοινωνική έκρηξη. Είναι κομμάτι δύσκολο να ζητάς από τον εργαζόμενο στον ΟΣΕ, για παράδειγμα, να υποστεί δραματικές αλλαγές στο βιοτικό του επίπεδο, επειδή ο Οργανισμός έχει μεγάλα ελλείμματα. Και την ίδια στιγμή, να αδιαφορείς για τα σκάνδαλα στον Οργανισμό, τα οποία μεγέθυναν τα ελλείμματα αυτά...
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Φίλιππος Συρίγος εναντίον Γιώργου Λιάνη

Ευθεία επίθεση του δημοσιογράφου Φίλιππου Συρίγου κατά του άρτι επιστρέψαντος στη δημοσιογραφία βουλευτή και πρώην υφυπουργού Γιώργου Λιάνη.Αφορμή ένα άρθρο του Λιάνη όπου «αφελώς» ανέφερε: «Η Ελλάδα τις τελευταίες της μεγάλες στιγμές τις έζησε και τις χρωστά στον αθλητισμό. Οπως και να το κάνουμε, οι τελευταίες μεγάλες στιγμές της Ελλάδας και της Αθήνας είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004. Μόνο τότε οι Ελληνες είχαν κάτι να τους ενώνει και μόνο τότε η Αθήνα απέκτησε μια ανθρώπινη διάσταση. Σηκωθήκαμε λίγο ψηλότερα με τους Ολυμπιακούς. Οπως σηκωνόμασταν λίγο ψηλότερα με τα κατορθώματα των αθλητών μας...».Ο Συρίγος απαντά με σκληρή γλώσσα (χθες στην τελευταία σελίδα της Ελευθεροτυπίας) γράφοντας χαρακτηριστικά:«...Σε στιγμές που οι Ελληνες νιώθουν στο πετσί τους πόσο τραγικά εξαπατήθηκαν στην ιστορία αυτή, έρχεται ο πρωταίτιος της εξαπάτησης να αποδείξει όχι απλά ότι δεν μετανοεί, αλλά ότι δεν είναι καν σε θέση να καταλάβει τι γίνεται γύρω του! (…) Τέτοιοι μας κυβέρνησαν χθες, τέτοιοι μας κυβερνάνε και σήμερα. Γι' αυτό και φτάσαμε στο «δεν πάει άλλο», γι' αυτό και είναι εντελώς αμφίβολο αν θα ξανασηκώσουμε ποτέ κεφάλι».Και καταλήγει ο Συρίγος - που αν μη τι άλλο δεν μασάει τα λόγια του:«ΑΣ' ΤΑ λοιπόν Γιώργο, δεν σε παίρνει... Γιατί εσείς οι πολιτικοί μπορεί να μας κάνατε φτωχούς, αλλά όχι και μαλάκες...».

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ Η ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΠΟΥ ΠΑΡΕΔΩΣΕ Η ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΑΦΟΡΑ "ΣΤΗΜΕΝΑ" ΔΕΛΤΙΑ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ...--ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΚΑΝΔΑΛΟ--

"Διαβάστε να δείτε τι παίζει.... έχω μείνει άφωνος..."Η Λιάνα Κανέλλη παρέδωσε στον πρόεδρο της επιτροπής θεσμών και διαφάνειας της Βουλής κ. Αναστάσιο Καραμάριο μια λίστα 1.200 ατόμων, οι οποίοι έχουν κερδίσει υπέρογκα ποσά στο "Στοίχημα". Στον κατάλογο, σύμφωνα πάντα με τη Λιάνα Κανέλλη, φέρονται να βρίσκονται πολλοί άνθρωποι του ποδοσφαίρου και μάλιστα,η γνωστή δημοσιογράφος έκανε ειδική αναφορά στον επικεφαλής της Θύρας 7. Ο επικεφαλής της Θύρας 7 φέρεται ότι έχει κερδίσει 5,7 εκ. ευρώ, ενώ επίσης στη λίστα περιλαμβάνονται παράγοντες του ποδοσφαίρου, διαιτητές, προπονητές, ποδοσφαιριστές, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι και άνθρωποι της νύχτας. Στον κατάλογο, μάλιστα,δεν εμφανίζονται μόνο τα συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά και τα μέλη των οικογενειών τους. Τα 1.200 αυτά άτομα κέρδισαν συνολικά 186 δισεκατομμύρια δραχμές στο διάστημα αυτώντων ετών, ενώ όπως έκανε γνωστό η κ. Κανέλλη, υπήρξε παίκτης που αποκόμισε οικονομικά οφέλη της τάξης των 900 εκατομμυρίων δραχμών, μέσα σε έναν μόλις χρόνο.
Θα απαντήσει κάποιος υπεύθυνος σε τι φάση βρίσκεται η υπόθεση αυτή ή την έφαγε η μαρμάγκα;
Πηγή:
http://www.inews.gr

Έρχεται… η αστυνομία τροφίμων! Monsanto: παράνομοι οι μικροκαλλιεργητές!

Οι πείνα του "Ιωσήφ" θα χτυπήσει ξανά την "Αίγυπτο". Θέλουν οπωσδήποτε να λιμοκτονήσουμε:Βλέπε επίσης: Ιωσήφ: Ένας ολέθριος σωτήρας - Το βιβλικό μοντέλο της πείνας επανέρχεται! Έρχονται οι "Πόλεις της μιζέριας"… Να πως έζησα τα γεγονότα της Αργεντινής!!! Αστυνομία τροφίμων
Δημοσιογράφος: Θα μιλήσουμε για τον νόμο περί "εκσυγχρονισμού των τροφών" με τον προσκεκλημένο μας. Γεια σου Τζόρτζ, (George Hemminger: Founder, Survive and Thrive TV) ας μιλήσουμε πρώτα για τον νόμο "S 510". Στην ιστοσελίδα σου γράφεις για το γεγονός ότι οι Αμερικανικές φάρμες και οι τροφές γενικά θα μπουν κάτω από τον έλεγχο των υπουργείων Δημόσιας Τάξης και Αμύνης, προκειμένου να ελέγχουν μην γίνει κάποια μόλυνση. Πες μας τι πιστεύεις για αυτό.
Τζόρτζ: Διάβασα ποιοι είναι οι άνθρωποι που υποστηρίζουν τον νόμο αυτό και ποιοι είναι ενάντια. Ενάντια στον νόμο είναι οι μικρές ενώσεις καλλιεργητών και οι αγρότες, και υπέρ του νόμου, είναι οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες σπόρων, φαρμάκων και δημητριακών. Αυτός είναι ένας νόμος που σχεδιάστηκε στα μέτρα των πολυεθνικών. Βλέποντας επίσης την οικονομική κατάσταση, είναι τελείως τρελός αυτός ο νόμος.
Δημοσιογράφος: Στον νόμο αυτόν περιέχεται επίσης η αφαίρεση του δικαιώματος καθαρισμού και αποθήκευσης σπόρων; Εννοώ, ξέρεις θα απαγορεύεται να κάνουν αυτό που αρέσει σε όλα τα παιδιά και τους γονείς τους, το να βάζουν σπόρους από λαχανικά και στο κήπο και να τα μεγαλώνουν τα παιδιά;
Τζόρτζ: Αυτό που βλέπουμε με την οικονομική καταστροφή στην Αμερική και ειδικότερα στην Καλιφόρνια, είναι μεγάλη ανάπτυξη σε τοπικές φάρμες και ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν παράγοντας τροφή για να φάνε οι ίδιοι, ενώ την ίδια ώρα, τα πωλούν σε φίλους και γείτονες. Αυτό που κάνει ο νόμος αυτός είναι να ελέγξει και στο τέλος να σκοτώσει αυτούς τους μικροκαλλιεργητές.
Δημοσιογράφος: Φαίνεται ότι υπάρχουν άγνωστες πτυχές στην πολιτική της κυβέρνησης. Άτομα τα οποία εργάζονταν για την Monsanto έχουν τώρα θέσεις στο Ανώτατο Δικαστήριο, όπως ο Κλέρενς Τόμας. Βλέπουμε ανθρώπους στο Υπουργείο Τροφίμων και Φαρμάκων που δούλευαν για την Monsanto. Τι πιστεύεις για όλα αυτά;
Τζόρτζ: Αποτελεί ένα μόνο από τα βήματα που παίρνει η κυβέρνηση με στόχο να συνεργαστεί με τις πολυεθνικές εταιρίες. Αυτός ο νόμος και η πολιτική, αποτελούν φασισμό και οδηγεί στην καταστροφή της οικονομίας μας. Πιστεύω ότι όπως έγινε και στην Ισλανδία οι άνθρωποι πρέπει να εξεγερθούν και να διώξουν αυτούς τους ανθρώπους από την διοίκηση της χώρας και να σταματήσουν αυτό που γίνεται σ’ αυτή τη χώρα. Είναι απίστευτα γελοίο το να μην σου επιτρέπεται να παράγεις το ίδιο σου το φαϊ.
Δημοσιογράφος: Πιστεύω πως είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι βλέπουμε τα τελευταία χρόνια για τις ασθένειες που αυξάνουν όπως ο αυτισμός και οι νέες μορφές καρκίνου… να κατηγορούνται τα πάντα όπως εμβόλια, η μόλυνση του αέρα, αλλά δεν βλέπω και πολλούς να κατηγορούν τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα γι αυτές τις ασθένειες. Γιατί πιστεύεις συμβαίνει αυτό;
Τζόρτζ: Οι μεγάλες αυτές πολυεθνικές έχουν τα δικά τους λόμπι και επηρεάζουν τις αποφάσεις των κυβερνήσεων. Και… τι άλλο είναι πιο φυσικό από το να παράγεις την ίδια σου την τροφή; Το να παράγεις την τροφή σου θα έπρεπε να είναι φυσικό, όπως το να τρώς την τροφή σου. Αλλά αυτό που βλέπουμε σήμερα, είναι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες να κάνουν ότι μπορούν ώστε να μονοπωλήσουν και να ελέγξουν την διανομή τροφίμων, γιατί θέλουν περισσότερα κέρδη! Και αυτό που θα δούμε στην Αμερική, είναι ο κόσμος να πεινάει γιατί δεν θα μπορούν να αγοράσουν το φαϊ τους από αυτές τις εταιρείες. Χρειαζόμαστε αποκεντροποίηση του αποθέματος τροφών και όχι συγκεντρωτισμό.
Δημοσιογράφος: Είναι πολύ τρομακτική σκέψη ότι το 70% των τροφών προέρχεται από Γενετικά Τροποποιημένα Προϊόντα."Αν οι άνθρωποι αφήσουν την κυβέρνηση να αποφασίζει τι τροφή θα τρώνε και τι φάρμακα θα παίρνουν, τα σώματά τους θα είναι σύντομα σε τόσο θλιβερή κατάσταση όσο είναι οι ψυχές εκείνων που ζούν σε καθεστώς τυρρανίας."
Πηγή: http://kontiloforos.blogspot.com/2010/12/monsanto-video.html

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

«ΑΟΖ με την Κύπρο, τώρα»

ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ
Των ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ, ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ*
Η διά μονομερούς δηλώσεως δημιουργία της κυπριακής ΑΟΖ το 2004 από τον πρόεδρο Παπαδόπουλο ήταν πραγματικά ηγετική κίνηση. Αν και η Τουρκία διεμαρτυρήθη, η απόφαση έγινε αμέσως αποδεκτή και από την Ε.Ε. και από τις ΗΠΑ.
Υπενθύμιση: Το Καστελόριζο είναι νησί στο ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας και της Ε.Ε. Εχει 430 κατοίκους (απογραφή 2001)... Επανειλημμένες προσεγγίσεις του όμως προς την ελληνική πλευρά, να οριοθετήσει μαζί με την Κύπρο την ΑΟΖ, έμειναν αναπάντητες. Η πρόσφατη απόφαση της μεγαλονήσου να οριοθετήσει την ΑΟΖ με το Ισραήλ δεν αφήνει πλέον καμία δικαιολογία στην Ελλάδα να μην ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της.
Εδώ και 30 χρόνια η χώρα μας επιμένει ότι η μοναδική διαφορά με την Τουρκία -η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου- είναι νομικής φύσης. Η έννοια της υφαλοκρηπίδας όμως έχει, εδώ και 25 χρόνια, υπερκεραστεί απ' αυτήν της ΑΟΖ.
Με βάση τα άρθρα 55-57 της νέας Σύμβασης του 1982, ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή σε πλάτος μέχρι 200 ναυτικών μιλίων από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών, ζώντων ή μη, των υδάτων, του βυθού και του υπεδάφους της θάλασσας.
Επίσης η Σύμβαση αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφος 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι, δηλαδή, τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Επιπλέον, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει άλλο ένα επιχείρημα.
Κλειδί σ' αυτή την οριοθέτηση είναι το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείται και, κατά συνέπεια, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι και διαθέτει ΑΟΖ και ότι είναι νησί της Ε.Ε. Εάν η Ελλάδα δεχτεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο χωρίς τον υπολογισμό του Καστελόριζου, η εμφανής συνέπεια θα είναι η Ελλάδα να μην έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο!
Οι τελευταίες μελέτες που έχουν γίνει δείχνουν ότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου και πετρελαίου στο τρίγωνο Καστελόριζου-Κρήτης-Κύπρου. Οι περισσότερες από αυτές τις μελέτες έγιναν από αμερικανικές εταιρείες που προφανώς ειδοποίησαν τους Τούρκους γι' αυτό και, πιθανώς, είναι ζήτημα χρόνου προτού οι τελευταίοι αρχίσουν να προκαλούν την Ελλάδα με έρευνες στην περιοχή.
Τελευταία ακούγονται πολλά γύρω από την παλαιά αμερικανική ιδέα περί συνεκμεταλλεύσεως. Η συνεκμετάλλευση δεν οδηγεί πουθενά, δεν λύνει κανένα πρόβλημα, και γι' αυτό ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε από άλλες χωρές που αντιμετώπισαν τα προβλήματα που έχουμε με την Τουρκία. Συνεκμετάλλευση λοιπόν θα είναι τραγικό λάθος με επιπτώσεις και σε άλλους τομείς των διμερών σχέσεων, ανοίγοντας την όρεξη της Τουρκίας και για άλλους οικονομικούς πόρους, όπως την αλιεία.
Εν όψει των ανωτέρω, η Ελλάδα, ακολουθούσα το παράδειγμα άλλων χωρών (π.χ. ΗΠΑ, Ρωσία, οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε., Ισραήλ) να διακηρύξει την κυριαρχία της σε ΑΟΖ με βάση τη Σύμβαση του 1982.
Τα ανωτέρω μπορούν να γίνουν με την ψήφιση νόμου που να δημιουργεί ΑΟΖ στις ελληνικές θάλασσες και εν συνεχεία να ανακοινωθεί στον ΟΗΕ. Μετά θα έρθουμε σε διαπραγματεύσεις με την Κύπρο και την Αίγυπτο προς καθορισμό της διαχωριστικής γραμμής.
Βεβαίως, η Τουρκία δεν θα αναγνωρίσει τέτοια κίνηση, όπως έπραξε και πρόσφατα με την Κύπρο. Νομικώς όμως αυτό είναι αδιάφορο. Σ' αυτή την περίπτωση όμως θα πρέπει να της υπενθυμίσουμε ότι η προσχώρησή της στη Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας είναι μια από τις προϋποθέσεις για την πλήρη ένταξή της στην Ε.Ε.
Βεβαίως, η «χώρα των μηδενικών διαφορών» θα μπορούσε, αγνοώντας το Διεθνές Δίκαιο, να επανέλθει στις παράνομες παραβιάσεις του εναερίου και υδάτινου χώρου μας. Επιθυμεί όμως να καταστρέψει την εικόνα ότι «έχει αλλάξει», που και η ίδια αλλά και οι εν Ελλάδι υποστηρικτές της, εδώ και χρόνια, προσπαθούν να δημιουργήσουν;
* Ο Β. Μαρκεζίνης είναι ακαδημαϊκός και ο Θ. Καρυώτης καθηγητής Πανεπιστημίου
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Η ΔΕΗ ΚΑΙ ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ


Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Η διαχείριση της αβεβαιότητας στην Ελλάδα

Δημήτρης Γιαννακόπουλος, διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Επιτέλους εισήλθαμε για τα καλά στην ευλογημένη φάση της αβεβαιότητας! Η σταθερότητα στη δομή των συστημάτων αντανακλά την απόλυτη κυριαρχία ενός ηγεμονικού μοντέλου.
Η μεταπολιτευτική σταθερότητα συνδέεται απολύτως με την επικράτηση του δικομματισμού, της διαπλοκής και του καταναλωτικού ευδαιμονισμού, με κύριο χαρακτηριστικό την ενίσχυση και διεύρυνση των πελατειακών σχέσεων σε όλα τα επίπεδα. Αυτό το μοντέλο ηγεμονίας αποθέωσε τον κομματισμό, τον συντεχνιασμό και την ιστορικά πακτωμένη πατρωνία στον τόπο μας, σε συνδυασμό με την υποχώρηση της πολιτικής στο όνομα του τεχνοκρατισμού και ενός οικονομισμού, που πεισματικά αγνόησε την παραγωγική ανάπτυξη, την παιδεία και την ανταγωνιστική διάρθρωση της οικονομίας. Το δημόσιο χρέος αυξανόταν με πολύ ταχύτερους ρυθμούς από το ΑΕΠ, προδίδοντας ότι είχε δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη «τάξη» η οποία συστηματικά έβγαζε το χρήμα από τις ροές της πραγματικής οικονομίας και ότι η χώρα βάδιζε ολοταχώς προς χρεοκοπία. Ναι, αλλά οι χώρες της ευρωζώνης δεν χρεοκοπούν, λέγανε αυτοί που υπεξαιρούσαν τον πλούτο της ελληνικής κοινωνίας και τα φερέφωνα τους στο κοινοβούλιο ή στα ΜΜΕ. Εμάς μας κυρίευε το άγχος, βλέποντας ότι η πορεία είναι αδιέξοδη και καταστροφική, ενώ σύσσωμη η κυρίαρχη πολιτική τάξη (πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού, μεγαλοεπιχειρηματίες και παράγοντες των ΜΜΕ) μας ειρωνεύονταν, κατηγορώντας μας για κινδυνολογία, σεναριολογία και μιζέρια. Η οργανωμένη αριστερά δυστυχώς, ούτε εκείνη καταλάβαινε που βαδίζουμε, καθώς εγκλωβισμένη στον δογματισμό της, δεν ενδιαφερόταν να αναλύσει την ημεδαπή πραγματικότητα στο πλαίσιο της ΕΕ και σε εκείνο της νέας παγκοσμιοποίησης. Αυτοπεριορίστηκε λοιπόν στον αγώνα εναντίον του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων, που έθιγαν την κοινωνική και ατομική υπόσταση του εργαζομένου (εργασιασμός), μέσω διαδοχικών προγραμμάτων λιτότητας και άλλων νεοφιλελεύθερων μέτρων οικονομικής πολιτικής. Στην Ελλάδα κατασκευάστηκε ένας μύθος εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης που εκφράστηκε σημειολογικά με την Ολυμπιάδα. Ως σύμβολο του ελληνικού ευδαιμονισμού, το καθεστώς επέλεξε το ευρώ. Το ευρώ με άλλα λόγια, συμβόλιζε την σταθερότητα του καθεστώτος και υπαινισσόταν την διαρκή ανάπτυξη και ευημερία για μια κοινωνία η οποία είχε εισέλθει στο κλαμπ των πλουσίων χωρών του κόσμου. Μια και το καθεστώς κατασκεύασε αυτόν τον μύθο της ισχυρής Ελλάδας, με δικά μας έξοδα ασφαλώς (τον πλούτο του ελληνικού λαού, το χρέος του), προσκάλεσε και τον υπόλοιπο κόσμο να ζήσει τον δικό του μύθο στην Ελλάδα. Το σχετικό μήνυμα μπορεί να μην ερέθισε τους εύπορους του κόσμου αυτού, έπιασε όμως τόπο στους κατατρεγμένους, σε όσους ονειρεύονταν μια αξιοπρεπέστερη ζωή, αλλά και στους άπληστους και μαφιόζους της Δύσης και της Ανατολής. Η χώρα μας καλείται σήμερα με την φτωχοποίησή της και την πολλαπλή υποβάθμισή της, να εξοφλήσει το γραμμάτιο της δήθεν ισχυρής Ελλάδας. Η φούσκα του μύθου πάνω στον οποίο δομήθηκε η σταθερότητα του καθεστώτος έσκασε, αλλά οι διαχειριστές του συστήματος προσπαθούν απεγνωσμένα να αποφύγουν να συνειδητοποιήσει ο λαός την πραγματικότητα για να μην εξαφανιστούν κι αυτοί μαζί με τον μύθο τους. Με θεσμικούς όρους ο μύθος της ισχυρής Ελλάδας συνδύασε τη διεύρυνση του πελατειακού κράτους σε ένα οικονομικό περιβάλλον που χαρακτηριζόταν από απελευθέρωση των αγορών, ιδιωτικοποιήσεις και αντιπληθωριστικές πολιτικές στο πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας, που θεωρητικά εξυπηρετούσαν τον στόχο της μακροοικονομικής σταθερότητας. Το μίγμα ήταν εκρηκτικό και είχε σαν αποτέλεσμα το σκάσιμο της φούσκας, όταν πλέον η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση ήρθε να ταράξει σκοπίμως το δημοσιονομικό πρότυπο της ευρωζώνης, οδηγώντας στον ουσιαστικό αποκλεισμό της Ελλάδας από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές πηγές δανεισμού (πτώχευση). Προφανώς η ελληνική κρίση συνδέεται απολύτως με την κρίση στην ευρωζώνη και την κρίση της παγκοσμιοποίησης, που έχει οδηγήσει σε βαθύτερες σκέψεις νομισματικού και ευρύτερα οικονομικού χαρακτήρα, οι οποίες εν τέλει αμφισβητούν την ίδια την θεσμική οργάνωση και το ηγεμονικό μοντέλο της διεθνούς πολιτικής. Παρόλα αυτά, η ελληνική φούσκα εμφανίζει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία, εάν παραβλεφθούν, είναι βέβαιο ότι θα εγκλωβίσουν την χώρα σ’ ένα χρόνιο αδιέξοδο με ανυπολόγιστες συνέπειες εθνικού χαρακτήρα. Στην Ελλάδα δεν είναι απλώς ότι η ευημερία κτίστηκε με δανεικά -παντού στον κόσμο κάπως έτσι κατασκευάζεται -είναι ότι ποτέ δεν δομήθηκε σε σταθερά θεσμικά θεμέλια με την ευρύτερη έννοια. Δεν συνδυάστηκε, δηλαδή, με ουσιαστικό εκδημοκρατισμό, με αποτέλεσμα να μην εμφανίζει βαθύτερα βιωματικά χαρακτηριστικά μεταξύ των Ελλήνων. Ήταν σα να προέκυψε ως «δώρο» και όχι ως μία επίπονη και καλοδομημένη κοινωνική διαδικασία. Το αποτέλεσμα είναι, ο μύθος να μοιάζει περισσότερο με όνειρο παρά με μια πακτωμένη στην κοινωνική συνείδηση πραγματικότητα, που συνδυάζεται άρρηκτα με την εξέλιξη του ελληνικού έθνους ως imagined community, ασφαλώς. Καμία σημασία δεν έχει εάν κάποιοι θεωρούν ότι αξίζαμε αυτό το «δώρο», ή ότι μας το όφειλαν (άρα δεν ήταν δώρο, αλλά χρωστούμενο), ή ότι το «δώρο» αποτελούσε κάποιο είδος αντιπαροχής για την μερική απώλεια της εθνικής κυριαρχίας με την ένταξη στην ΕΕ και την ευρωζώνη. Το κρίσιμο είναι ότι το πολιτικό σύστημα και το πελατειακό κράτος που βρίσκεται πίσω από αυτό, φρόντισαν να ξεκόψουν την ανάπτυξη από τις κοινωνικές/παραγωγικές σχέσεις και να την τοποθετήσουν αποκλειστικά στο πλαίσιο της αγοράς. Και αυτό, ενώ το κράτος παρέμενε απολύτως αναξιόπιστο σε πολλούς τομείς που συνιστούν τη λεγόμενη κοινωνική πρόνοια. Η κλιμάκωση στην αναξιοπιστία των προϋπολογισμών της Ελλάδας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το αποκορύφωμα είναι οι δύο τελευταίοι προϋπολογισμοί. Ο προϋπολογισμός του 2010 αποτέλεσε φενάκη. Όχι μόνον δεν εφαρμόστηκε, αλλά μετά από σειρά τροποποιήσεων, κατέληξε να αντικατασταθεί στην πραγματικότητα και αντισυνταγματικά με το νόμο 3845/10, με τον οποίο επικυρώθηκε το μνημόνιο. Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου δεν μπήκε καν στον κόπο να συντάξει διορθωτικό προϋπολογισμό, καταστρατηγώντας κάθε έννοια δημοκρατικής αξιοπιστίας. Αγωνίζεται δήθεν για να κτίσει ένα αξιόπιστο προφίλ στο εξωτερικό, ενώ στο εσωτερικό εμφανίζεται ως η πλέον αναξιόπιστη κυβέρνηση μετά τον πόλεμο. Πώς γίνεται να κτίσεις διεθνή αξιοπιστία δίχως πολιτική φερεγγυότητα στο εσωτερικό, μόνον αυτοί που δημιούργησαν την φούσκα του ελληνικού μύθου θα μπορούσαν να εξηγήσουν. Δίχως ένα πλαίσιο βεβαιοτήτων καμία απολύτως κοινωνία δεν μπορεί να αναπτυχθεί. Η πολιτική τάξη της Ελλάδας κατασκεύασε απολύτως πλαστές βεβαιότητες για να καρπωθεί η ίδια οφέλη και να θεμελιώσει την κυριαρχία της, επιδεικνύοντας αλήτικο καιροσκοπισμό. Η σημερινή αβεβαιότητα θα μπορούσε να αποτελέσει μια μοναδική ευκαιρία για όλους τους Έλληνες, ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι το πλαίσιο βεβαιοτήτων που με ιδιαίτερη επιμέλεια δόμησε το καθεστώς, αποτέλεσε την κινούμενη άμμο μέσα στην οποία βουλιάζουν τα δύο τρίτα του πληθυσμού. Η χώρα, για να βγει από την κρίση, χρειάζεται μία απολύτως φρέσκια ηγεσία που θα διαχειριστεί την συγκυριακή αβεβαιότητα μέσω μιας εναλλακτικής, ασφαλώς, ηγεμονικής δομής, ώστε να υπάρξει η πιθανότητα να σχηματιστεί ένα νέο πλαίσιο βεβαιοτήτων, που θα συνιστούν την ρεαλιστική βάση πάνω στην οποία θα κτιστούν νέες, δημοκρατικές αυτήν την φορά, εξουσιαστικές σχέσεις και νέες κοινωνικο-οικονομικές σχέσεις οι οποίες θα κατατείνουν στην παραγωγική και πολιτειακή αναδιοργάνωση της χώρας. Η Ελλάδα πρέπει να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί, αν οι πολίτες της δεν φροντίσουν να απαλλαγεί από την πολιτική τάξη που έδωσε τη συγκεκριμένη μορφή στην κρίση που βιώνουμε όλοι, για να περισωθεί αποκλειστικά αυτή και οι ξένοι συνεργάτες της. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο ελληνικός λαός «προδόθηκε» από την ηγεσία του, όπως και να το δεις. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να στηθούν «λαϊκά δικαστήρια». Η μορφή της «προδοσίας» είναι βαθύτατα πολιτική και πολιτισμική και απαιτεί μια εντελώς διαφορετική πολιτισμική και πολιτική προσέγγιση. Η χώρα, για να προχωρήσει, δεν έχει ανάγκη τον δικαστή, αλλά τον πολιτικό που δεν το παίζει εισαγγελέας ή τηλεπαρουσιαστής. Η δημοκρατία δεν μπορεί να αναπτυχθεί σ’ ένα περιβάλλον αγανάκτησης. Θέλει πολιτική ωριμότητα και εντιμότητα και λαϊκή αποφασιστικότητα. Με δυο λόγια, απαιτεί ένα νέο πολιτικό ήθος και ένα λαό αποφασισμένο να χειραφετηθεί, αναδομώντας την εθνική του ταυτότητα.

Λέξη για τα σκάνδαλα

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ pantelak@ enet.gr
Ηταν δέκα μήνες πριν, όταν ο Γ. Παπακωνσταντίνου έλεγε από το βήμα της Βουλής: «Οποτε βρίσκομαι στις Βρυξέλλες, οι συνάδελφοί μου υπουργοί μού θέτουν διαρκώς το ερώημα: «Δεν πρέπει κάποιος να πάει φυλακή;»».
Είναι πολύ πιθανό, αν και τώρα βρισκόταν ο Ελληνας υπουργός στις Βρυξέλλες, να δεχόταν το ίδιο ακριβώς ερώτημα από τους Ευρωπαίους συναδέλφους του. Αλλωστε, δεν έχει απαντηθεί, παρότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στη διακυβέρνηση της χώρας για περισσότερο από έναν χρόνο.
Η ατιμωρησία για πολιτικά ή ποινικά εγκλήματα από πολιτικούς, που τείνει να μετατραπεί σε διαχρονικό φαινόμενο, είναι σίγουρο πως προκαλεί τους πολίτες. Οταν, ωστόσο, συμβαίνει σε μια περίοδο που οι πολίτες, σχεδόν στο σύνολό τους, γεύονται πρωτοφανή μέτρα δραστικής μείωσης του βιοτικού τους επιπέδου, τότε οι πολίτες δεν προκαλούνται απλά, αλλά εξαγριώνονται. Και δικαίως.
Ολα δείχνουν πως η κυβέρνηση δεν επιθυμεί να καθίσει στο σκαμνί κανέναν από τους υπεύθυνους δεκάδων σκανδάλων που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Κάποιοι εντάσσουν τη στάση αυτή στη γνωστή λογική του συμψηφισμού, που ακολουθείται εδώ και αρκετά χρόνια. Αν δεν ισχύει αυτό, τότε η κυβέρνηση θα πρέπει να εξηγήσει γιατί δεν προωθεί διαδικασίες απόδοσης ευθυνών, όπως αυτή της εξεταστικής επιτροπής για την Οικονομία.
Γιατί, αν δεν δώσει εξηγήσεις -και μάλιστα επαρκείς- δύσκολα θ' αποφύγει την κοινωνική έκρηξη. Είναι κομμάτι δύσκολο να ζητάς από τον εργαζόμενο στον ΟΣΕ, για παράδειγμα, να υποστεί δραματικές αλλαγές στο βιοτικό του επίπεδο, επειδή ο Οργανισμός έχει μεγάλα ελλείμματα. Και την ίδια στιγμή, να αδιαφορείς για τα σκάνδαλα στον Οργανισμό, τα οποία μεγέθυναν τα ελλείμματα αυτά...
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Φίλιππος Συρίγος εναντίον Γιώργου Λιάνη

Ευθεία επίθεση του δημοσιογράφου Φίλιππου Συρίγου κατά του άρτι επιστρέψαντος στη δημοσιογραφία βουλευτή και πρώην υφυπουργού Γιώργου Λιάνη.Αφορμή ένα άρθρο του Λιάνη όπου «αφελώς» ανέφερε: «Η Ελλάδα τις τελευταίες της μεγάλες στιγμές τις έζησε και τις χρωστά στον αθλητισμό. Οπως και να το κάνουμε, οι τελευταίες μεγάλες στιγμές της Ελλάδας και της Αθήνας είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004. Μόνο τότε οι Ελληνες είχαν κάτι να τους ενώνει και μόνο τότε η Αθήνα απέκτησε μια ανθρώπινη διάσταση. Σηκωθήκαμε λίγο ψηλότερα με τους Ολυμπιακούς. Οπως σηκωνόμασταν λίγο ψηλότερα με τα κατορθώματα των αθλητών μας...».Ο Συρίγος απαντά με σκληρή γλώσσα (χθες στην τελευταία σελίδα της Ελευθεροτυπίας) γράφοντας χαρακτηριστικά:«...Σε στιγμές που οι Ελληνες νιώθουν στο πετσί τους πόσο τραγικά εξαπατήθηκαν στην ιστορία αυτή, έρχεται ο πρωταίτιος της εξαπάτησης να αποδείξει όχι απλά ότι δεν μετανοεί, αλλά ότι δεν είναι καν σε θέση να καταλάβει τι γίνεται γύρω του! (…) Τέτοιοι μας κυβέρνησαν χθες, τέτοιοι μας κυβερνάνε και σήμερα. Γι' αυτό και φτάσαμε στο «δεν πάει άλλο», γι' αυτό και είναι εντελώς αμφίβολο αν θα ξανασηκώσουμε ποτέ κεφάλι».Και καταλήγει ο Συρίγος - που αν μη τι άλλο δεν μασάει τα λόγια του:«ΑΣ' ΤΑ λοιπόν Γιώργο, δεν σε παίρνει... Γιατί εσείς οι πολιτικοί μπορεί να μας κάνατε φτωχούς, αλλά όχι και μαλάκες...».

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ Η ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΠΟΥ ΠΑΡΕΔΩΣΕ Η ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΑΦΟΡΑ "ΣΤΗΜΕΝΑ" ΔΕΛΤΙΑ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ...--ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΚΑΝΔΑΛΟ--

"Διαβάστε να δείτε τι παίζει.... έχω μείνει άφωνος..."Η Λιάνα Κανέλλη παρέδωσε στον πρόεδρο της επιτροπής θεσμών και διαφάνειας της Βουλής κ. Αναστάσιο Καραμάριο μια λίστα 1.200 ατόμων, οι οποίοι έχουν κερδίσει υπέρογκα ποσά στο "Στοίχημα". Στον κατάλογο, σύμφωνα πάντα με τη Λιάνα Κανέλλη, φέρονται να βρίσκονται πολλοί άνθρωποι του ποδοσφαίρου και μάλιστα,η γνωστή δημοσιογράφος έκανε ειδική αναφορά στον επικεφαλής της Θύρας 7. Ο επικεφαλής της Θύρας 7 φέρεται ότι έχει κερδίσει 5,7 εκ. ευρώ, ενώ επίσης στη λίστα περιλαμβάνονται παράγοντες του ποδοσφαίρου, διαιτητές, προπονητές, ποδοσφαιριστές, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι και άνθρωποι της νύχτας. Στον κατάλογο, μάλιστα,δεν εμφανίζονται μόνο τα συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά και τα μέλη των οικογενειών τους. Τα 1.200 αυτά άτομα κέρδισαν συνολικά 186 δισεκατομμύρια δραχμές στο διάστημα αυτώντων ετών, ενώ όπως έκανε γνωστό η κ. Κανέλλη, υπήρξε παίκτης που αποκόμισε οικονομικά οφέλη της τάξης των 900 εκατομμυρίων δραχμών, μέσα σε έναν μόλις χρόνο.
Θα απαντήσει κάποιος υπεύθυνος σε τι φάση βρίσκεται η υπόθεση αυτή ή την έφαγε η μαρμάγκα;
Πηγή:
http://www.inews.gr

Έρχεται… η αστυνομία τροφίμων! Monsanto: παράνομοι οι μικροκαλλιεργητές!

Οι πείνα του "Ιωσήφ" θα χτυπήσει ξανά την "Αίγυπτο". Θέλουν οπωσδήποτε να λιμοκτονήσουμε:Βλέπε επίσης: Ιωσήφ: Ένας ολέθριος σωτήρας - Το βιβλικό μοντέλο της πείνας επανέρχεται! Έρχονται οι "Πόλεις της μιζέριας"… Να πως έζησα τα γεγονότα της Αργεντινής!!! Αστυνομία τροφίμων
Δημοσιογράφος: Θα μιλήσουμε για τον νόμο περί "εκσυγχρονισμού των τροφών" με τον προσκεκλημένο μας. Γεια σου Τζόρτζ, (George Hemminger: Founder, Survive and Thrive TV) ας μιλήσουμε πρώτα για τον νόμο "S 510". Στην ιστοσελίδα σου γράφεις για το γεγονός ότι οι Αμερικανικές φάρμες και οι τροφές γενικά θα μπουν κάτω από τον έλεγχο των υπουργείων Δημόσιας Τάξης και Αμύνης, προκειμένου να ελέγχουν μην γίνει κάποια μόλυνση. Πες μας τι πιστεύεις για αυτό.
Τζόρτζ: Διάβασα ποιοι είναι οι άνθρωποι που υποστηρίζουν τον νόμο αυτό και ποιοι είναι ενάντια. Ενάντια στον νόμο είναι οι μικρές ενώσεις καλλιεργητών και οι αγρότες, και υπέρ του νόμου, είναι οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες σπόρων, φαρμάκων και δημητριακών. Αυτός είναι ένας νόμος που σχεδιάστηκε στα μέτρα των πολυεθνικών. Βλέποντας επίσης την οικονομική κατάσταση, είναι τελείως τρελός αυτός ο νόμος.
Δημοσιογράφος: Στον νόμο αυτόν περιέχεται επίσης η αφαίρεση του δικαιώματος καθαρισμού και αποθήκευσης σπόρων; Εννοώ, ξέρεις θα απαγορεύεται να κάνουν αυτό που αρέσει σε όλα τα παιδιά και τους γονείς τους, το να βάζουν σπόρους από λαχανικά και στο κήπο και να τα μεγαλώνουν τα παιδιά;
Τζόρτζ: Αυτό που βλέπουμε με την οικονομική καταστροφή στην Αμερική και ειδικότερα στην Καλιφόρνια, είναι μεγάλη ανάπτυξη σε τοπικές φάρμες και ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν παράγοντας τροφή για να φάνε οι ίδιοι, ενώ την ίδια ώρα, τα πωλούν σε φίλους και γείτονες. Αυτό που κάνει ο νόμος αυτός είναι να ελέγξει και στο τέλος να σκοτώσει αυτούς τους μικροκαλλιεργητές.
Δημοσιογράφος: Φαίνεται ότι υπάρχουν άγνωστες πτυχές στην πολιτική της κυβέρνησης. Άτομα τα οποία εργάζονταν για την Monsanto έχουν τώρα θέσεις στο Ανώτατο Δικαστήριο, όπως ο Κλέρενς Τόμας. Βλέπουμε ανθρώπους στο Υπουργείο Τροφίμων και Φαρμάκων που δούλευαν για την Monsanto. Τι πιστεύεις για όλα αυτά;
Τζόρτζ: Αποτελεί ένα μόνο από τα βήματα που παίρνει η κυβέρνηση με στόχο να συνεργαστεί με τις πολυεθνικές εταιρίες. Αυτός ο νόμος και η πολιτική, αποτελούν φασισμό και οδηγεί στην καταστροφή της οικονομίας μας. Πιστεύω ότι όπως έγινε και στην Ισλανδία οι άνθρωποι πρέπει να εξεγερθούν και να διώξουν αυτούς τους ανθρώπους από την διοίκηση της χώρας και να σταματήσουν αυτό που γίνεται σ’ αυτή τη χώρα. Είναι απίστευτα γελοίο το να μην σου επιτρέπεται να παράγεις το ίδιο σου το φαϊ.
Δημοσιογράφος: Πιστεύω πως είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι βλέπουμε τα τελευταία χρόνια για τις ασθένειες που αυξάνουν όπως ο αυτισμός και οι νέες μορφές καρκίνου… να κατηγορούνται τα πάντα όπως εμβόλια, η μόλυνση του αέρα, αλλά δεν βλέπω και πολλούς να κατηγορούν τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα γι αυτές τις ασθένειες. Γιατί πιστεύεις συμβαίνει αυτό;
Τζόρτζ: Οι μεγάλες αυτές πολυεθνικές έχουν τα δικά τους λόμπι και επηρεάζουν τις αποφάσεις των κυβερνήσεων. Και… τι άλλο είναι πιο φυσικό από το να παράγεις την ίδια σου την τροφή; Το να παράγεις την τροφή σου θα έπρεπε να είναι φυσικό, όπως το να τρώς την τροφή σου. Αλλά αυτό που βλέπουμε σήμερα, είναι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες να κάνουν ότι μπορούν ώστε να μονοπωλήσουν και να ελέγξουν την διανομή τροφίμων, γιατί θέλουν περισσότερα κέρδη! Και αυτό που θα δούμε στην Αμερική, είναι ο κόσμος να πεινάει γιατί δεν θα μπορούν να αγοράσουν το φαϊ τους από αυτές τις εταιρείες. Χρειαζόμαστε αποκεντροποίηση του αποθέματος τροφών και όχι συγκεντρωτισμό.
Δημοσιογράφος: Είναι πολύ τρομακτική σκέψη ότι το 70% των τροφών προέρχεται από Γενετικά Τροποποιημένα Προϊόντα."Αν οι άνθρωποι αφήσουν την κυβέρνηση να αποφασίζει τι τροφή θα τρώνε και τι φάρμακα θα παίρνουν, τα σώματά τους θα είναι σύντομα σε τόσο θλιβερή κατάσταση όσο είναι οι ψυχές εκείνων που ζούν σε καθεστώς τυρρανίας."
Πηγή: http://kontiloforos.blogspot.com/2010/12/monsanto-video.html

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

«ΑΟΖ με την Κύπρο, τώρα»

ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ
Των ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ, ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ*
Η διά μονομερούς δηλώσεως δημιουργία της κυπριακής ΑΟΖ το 2004 από τον πρόεδρο Παπαδόπουλο ήταν πραγματικά ηγετική κίνηση. Αν και η Τουρκία διεμαρτυρήθη, η απόφαση έγινε αμέσως αποδεκτή και από την Ε.Ε. και από τις ΗΠΑ.
Υπενθύμιση: Το Καστελόριζο είναι νησί στο ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας και της Ε.Ε. Εχει 430 κατοίκους (απογραφή 2001)... Επανειλημμένες προσεγγίσεις του όμως προς την ελληνική πλευρά, να οριοθετήσει μαζί με την Κύπρο την ΑΟΖ, έμειναν αναπάντητες. Η πρόσφατη απόφαση της μεγαλονήσου να οριοθετήσει την ΑΟΖ με το Ισραήλ δεν αφήνει πλέον καμία δικαιολογία στην Ελλάδα να μην ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της.
Εδώ και 30 χρόνια η χώρα μας επιμένει ότι η μοναδική διαφορά με την Τουρκία -η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου- είναι νομικής φύσης. Η έννοια της υφαλοκρηπίδας όμως έχει, εδώ και 25 χρόνια, υπερκεραστεί απ' αυτήν της ΑΟΖ.
Με βάση τα άρθρα 55-57 της νέας Σύμβασης του 1982, ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή σε πλάτος μέχρι 200 ναυτικών μιλίων από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών, ζώντων ή μη, των υδάτων, του βυθού και του υπεδάφους της θάλασσας.
Επίσης η Σύμβαση αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφος 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι, δηλαδή, τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Επιπλέον, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει άλλο ένα επιχείρημα.
Κλειδί σ' αυτή την οριοθέτηση είναι το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείται και, κατά συνέπεια, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι και διαθέτει ΑΟΖ και ότι είναι νησί της Ε.Ε. Εάν η Ελλάδα δεχτεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο χωρίς τον υπολογισμό του Καστελόριζου, η εμφανής συνέπεια θα είναι η Ελλάδα να μην έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο!
Οι τελευταίες μελέτες που έχουν γίνει δείχνουν ότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου και πετρελαίου στο τρίγωνο Καστελόριζου-Κρήτης-Κύπρου. Οι περισσότερες από αυτές τις μελέτες έγιναν από αμερικανικές εταιρείες που προφανώς ειδοποίησαν τους Τούρκους γι' αυτό και, πιθανώς, είναι ζήτημα χρόνου προτού οι τελευταίοι αρχίσουν να προκαλούν την Ελλάδα με έρευνες στην περιοχή.
Τελευταία ακούγονται πολλά γύρω από την παλαιά αμερικανική ιδέα περί συνεκμεταλλεύσεως. Η συνεκμετάλλευση δεν οδηγεί πουθενά, δεν λύνει κανένα πρόβλημα, και γι' αυτό ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε από άλλες χωρές που αντιμετώπισαν τα προβλήματα που έχουμε με την Τουρκία. Συνεκμετάλλευση λοιπόν θα είναι τραγικό λάθος με επιπτώσεις και σε άλλους τομείς των διμερών σχέσεων, ανοίγοντας την όρεξη της Τουρκίας και για άλλους οικονομικούς πόρους, όπως την αλιεία.
Εν όψει των ανωτέρω, η Ελλάδα, ακολουθούσα το παράδειγμα άλλων χωρών (π.χ. ΗΠΑ, Ρωσία, οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε., Ισραήλ) να διακηρύξει την κυριαρχία της σε ΑΟΖ με βάση τη Σύμβαση του 1982.
Τα ανωτέρω μπορούν να γίνουν με την ψήφιση νόμου που να δημιουργεί ΑΟΖ στις ελληνικές θάλασσες και εν συνεχεία να ανακοινωθεί στον ΟΗΕ. Μετά θα έρθουμε σε διαπραγματεύσεις με την Κύπρο και την Αίγυπτο προς καθορισμό της διαχωριστικής γραμμής.
Βεβαίως, η Τουρκία δεν θα αναγνωρίσει τέτοια κίνηση, όπως έπραξε και πρόσφατα με την Κύπρο. Νομικώς όμως αυτό είναι αδιάφορο. Σ' αυτή την περίπτωση όμως θα πρέπει να της υπενθυμίσουμε ότι η προσχώρησή της στη Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας είναι μια από τις προϋποθέσεις για την πλήρη ένταξή της στην Ε.Ε.
Βεβαίως, η «χώρα των μηδενικών διαφορών» θα μπορούσε, αγνοώντας το Διεθνές Δίκαιο, να επανέλθει στις παράνομες παραβιάσεις του εναερίου και υδάτινου χώρου μας. Επιθυμεί όμως να καταστρέψει την εικόνα ότι «έχει αλλάξει», που και η ίδια αλλά και οι εν Ελλάδι υποστηρικτές της, εδώ και χρόνια, προσπαθούν να δημιουργήσουν;
* Ο Β. Μαρκεζίνης είναι ακαδημαϊκός και ο Θ. Καρυώτης καθηγητής Πανεπιστημίου
Από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ